De haken en ogen van zakendoen buiten de eurozone

Ondernemen buiten de eurozone is een stuk gecompliceerder dan in de eurozone zelf. Allereerst moet je rekening houden met het valutarisico en wisselkoersen. Betalingen buiten de eurozone gebeuren vaak in andere valuta (zoals de Amerikaanse dollar of het Britse pond). 

Wisselkoersschommelingen hebben invloed hebben op de uiteindelijke kosten of opbrengsten. Banken bieden vaak wel valutarekeningen, termijncontracten of derivaten aan om dit risico af te dekken (hedging).

Voor betalingen moet je ook rekening houden met: 

• Binnen de eurozone worden betalingen doorgaans via SEPA verwerkt, goedkoop en snel. Ook landen als IJsland, Noorwegen, Zwitserland, San Marino en Monaco doen hieraan mee. Gemiddeld duurt het één tot drie werkdagen voordat een SEPA-overboeking is verwerkt.
• Voor transacties buiten het SEPA-gebied moet je daarentegen een BIC (Bank Identifier Code) gebruiken. Sommige mensen spreken vaak nog over SWIFT-codes, maar dit is een verouderde term. Je hebt deze code nodig om de bank te identificeren als je geld overmaakt naar een bankrekening buiten de SEPA-zone. Het gebruik hiervan is meestal duurder en trager. Je betaalt vaak een koersopslag voor de omwisseling van valuta.

Problemen door anti-witwaswet

Zakendoen buiten de eurozone kan echter ook problemen verzaken. Banken moeten voeren tegenwoordig strengere controles uit. Er zijn in Nederland 13.000 bankmedewerkers dagelijks bezig met het onderzoeken van fraude en witwassen. Van die bankmedewerkers zijn er 7.000 bij Rabobank actief, meldde Follow The Money vorig jaar. Dit heeft met name te maken met de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme (Wwft), die in 2008 is geïntroduceerd. Die legt financiële instellingen de verantwoordelijkheid op om witwassen te voorkomen en te signaleren. Constateert de bank een risico, dan is dat aanleiding om een onderzoek te starten en mogelijk een ongebruikelijke transactie te melden bij de financiële autoriteiten. Het onderzoek kan uiteindelijk leiden tot het onmiddellijk opzeggen van de klantrelatie. Dit heeft grote gevolgen voor de klant. Met name bedrijven die zakendoen in een hoog risico-land als bijvoorbeeld Nigeria kunnen hiermee te maken krijgen.

De strengere controles van banken kunnen leiden tot: 

• Je moet veel meer documentatie aanleveren over je identiteit, eigendomsstructuur en activiteiten.
• Vertraging bij het openen van rekeningen of bij het aanvragen van je financiering.
• Banken moeten transacties screenen en vragen je vaak om extra onderbouwing bij betalingen.
• Bedrijven moeten daardoor regelmatig aanvullende informatie of facturen aanleveren, wat tijd en capaciteit kost. Vooral kleinere ondernemingen ervaren dit als een zware administratieve last.

Minister Eelco Heinen van Financiën beseft dat sommige banken zijn ‘doorgeslagen’.  Hij komt met een nieuwe anti-witwasaanpak, zo schreef hij op 14 mei aan de Tweede Kamer. “De anti-witwasaanpak is in de praktijk doorgeslagen, met negatieve gevolgen voor burgers en ondernemers. Er zijn veel voorbeelden waaruit blijkt dat de inzet van banken disproportioneel uitpakt voor klanten”, meent Heinen. “Poortwachters interpreteren de regelgeving nu soms strikter dan noodzakelijk en vragen meer uit dan nodig bij de klant. Dat moet stoppen”, aldus Heinen.

Peter Westhof, bankenvergelijking.nl